του Δημήτρη Δαλδάκη
Η κατάσταση είναι ίδια από τα βάθη του χρόνου. Θα συνεχίσει να είναι ίδια. Οι ειδήσεις και οι συνήθειες, οι έρωτες και οι ελπίδες. Μια μόνο αλλαγή μπορούμε: Να γίνουμε ξανά η πρώτη γενιά του ανθρώπου. Όλα καινούργια κι εμείς άβγαλτοι.
Πριν φτάσουμε στη στάση πληρωμών, ας κάνουμε μια στάση ζωής. Να έρθουν τα πράγματα στο αληθινό τους ύψος.
Έχει αποδειχθεί ότι είναι εφικτό το ακατόρθωτο. Πώς γίνεται να είναι ανέφικτο το αυτονόητο; Η αισθητική πρέπει να επιστρέψει στη μήτρα της, την ανάγκη.
Ας κάνουμε το χώρο μας φιλόξενο. Άνετα κατοικήσιμο. Γιατί δείχνουμε τέτοια προτίμηση στην ηρωϊκή κατάθλιψη ασφυξία;
Λίγο να εργαστεί κανείς, γρήγορα βλέπει αποτελέσματα. Μα πού πάει χαμένος τόσος χρόνος; Πώς σπαταλάμε τη ζωή;
Τα πάντα έχουν δικαίωμα στην παρουσία. Όταν όμως μια επιδημία απλώνεται στην πολιτεία, κανείς δεν παραδίδεται αμαχητί λέγοντας «το μικρόβιο έχει δικαίωμα στη ζωή».
Οφείλω να ομολογήσω ότι τη λέξη που εμποδίζει τη ροή της πρότασης συνηθίζω να τη σβήνω. Ας είναι και χρυσός.
Είμαστε, όλοι, μια δόση απ’τα πάντα. Εξίσου υπεύθυνοι, εξίσου υπόλογοι. Στη συνεργασία της ζωής ο ελεύθερος δεν έχει απέναντι, περικλείει.
Τα σπίτια και οι παρέες γεμίζουν. Οι μοναξιές παραμένουν ακατοίκητες.
Δεν είναι ότι έχουμε αράξει στην άμμο και βλέπουμε τα κύματα να σκάνε, μέχρι απαλά να κλείσουν τα μάτια μας. Είναι ότι έχουμε λερώσει ανεπανόρθωτα την παραλία και ξαπλώνουμε έχοντας μυτερά κενά στην πλάτη.
Δεν είμαστε τα παιδιά που σπάνε το σπίτι, που απειλούν τα θεμέλιά του. Είμαστε τ’αδέλφια που αφήνουν σοκολάτα για τ’αδέλφια τους.
Δεν γίνεται να έχει φουρτούνα συνέχεια. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις βάρκες
Δεν αρκεί να πεις ότι είσαι χαρούμενος για να μιλήσεις για τη χαρά. Μην πεις τίποτα. Πλησίασε στο αυτί που νιώθεις την ωραία ζέστη και μείνε, μέχρι οι μαρίες να γίνουν νεφέλες.
Στ’όνειρό μου, προχθές, έκανα τσουλήθρα στα inox του Φιλόλαου. Οι καμπύλες όταν είναι ανίκητες παύουν να είναι λαβές, γίνονται κλίμα.
Η τέχνη υπάρχει μόνο ως σταδιοδρομία. Οτιδήποτε κάτω απ’αυτόν τον πήχυ είναι αναπηρία για τη σάρκα.
Ο Καζαντζάκης γράφει στην Αναφορά στον Γκρέκο: «Υπάρχουν ευαίσθητα χείλια κι ακροδάχτυλα, που όταν ζυγώνει η καταιγίδα νιώθουν απάνω τους μερμηδίσματα, σαν να τα τσιμπούν χιλιάδες βελόνες.»
Η ευαισθησία είναι επικίνδυνη για τους ευαίσθητους