του Σπύρου Δερβενιώτη
Το σημερινό λάιφ-στάιλ απαιτεί συμβολικές «κοινωνικές» δράσεις, απολιτίκ πανηγύρια και ατελείωτες δημόσιες σχέσεις. Κάποιοι φροντίζουν για τη ρεσω-τηρία της ψυχής μας.
Κατ’ αρχήν να συστηθούμε. Είμαι ένας κομπλεξικός που ζηλεύει την επιτυχία των άλλων και προτιμάει να αμπελοφιλοσοφεί από τον καναπέ του, βρίζοντας τους άλλους που αναλαμβάνουν δράση αντί να μένουν στα λόγια.
Ή τουλάχιστον αυτή είναι η επίσημη mantra που θα πρέπει να είσαι έτοιμος ν’ ακούσεις, αν τυχόν ψελλίσεις μισή αντίρρηση για την Ιερή Αγελάδα του «αστικού εθελοντισμού», τους atenistas.
Δεν θα σας φάω χρόνο με το τι είναι οι atenistas, πρέπει να ζείτε σε σπηλιά για να μην πέσετε πάνω σε άρθρο, post, tweet, facebook page ή news clip για κάποια από τις δράσεις τους.To επικοινωνιακό blitzkrieg τους άλλωστε έχει ήδη γίνει αντικείμενο μελέτης και θαυμασμού επικοινωνιολόγων, διαφημιστών, καναλιών, χορηγών και όλων των φυλών του μπλάκμπερι.
Θα προσπαθήσω, ωστόσο, να σας ξεναγήσω κλιμακωτά στο «τι ζόρι τραβάς, ρε φίλε».
Δεν έχω τίποτα εναντίον της άδολης χαράς του πραγματικά αφιλοκερδούς εθελοντή που στελεχώνει τις ενέργειες της οργάνωσης. Είναι προφανές πως αν δεν υπήρχαν οι atenistas, θα έπρεπε να εφευρεθούν για να δοθεί διέξοδος σε κάποιο κόσμο που έχει έχει βαρεθεί να αισθάνεται ανήμποροι απέναντι σε ένα κράτος που κάνει επίπονες προσπάθειες για να μην του προσφέρει τίποτα και να καταπνίξει κάθε δημιουργικότητα.
«Και γιατί, ρε φίλε, είναι κακό που αυτή τη διέξοδο του την έδωσαν οι atenistas; Σου πήραν πελατεία απ’ τις ντουντούκες και τις πορείες; Σου τη σπάει που είναι ακομπλεξάριστες, φρέσκες φατσούλες που δεν τους εκφράζουν τα μπάχαλα και οι πορείες;»
Χαίρομαι που μου κάνατε αυτή την ερώτηση γιατί είναι ωραιότατη γέφυρα για να αναφερθώ στην αγαπημένη μου –μέχρι στιγμής– δράση των atenistas: δύο μέρες πριν την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, με τη μισή αστυνομική δύναμη επί ποδός ενόψει πορείας και πιθανών επεισοδίων, οι Πολυάννες των atenistas καθάριζαν «κομμάτι της Πατησίων απ’ τις αφίσες και τα συνθήματα». Αυτό συμπυκνώνει όλη την παθολογία τους σε ένα κομψό πακέτο: πρώτα και κύρια το ότι, παρ’ όλο το βαυκάλισμα για τα «έργα, όχι λόγια», εννέα στις δέκα δράσεις τους αυτοπροσδιορίζονται ως «συμβολικές». «Κομμάτι» της Πατησίων καθαρίζεται απ’ τις αφίσες, «κομμάτι πεζοδρομίου» από τις τσίχλες και πάει λέγοντας. Δεύτερον, η απόσταση που (θεωρητικά) τηρούν από οτιδήποτε μυρίζει πολιτική φτάνει όπως βλέπουμε στα όρια ανεκδότου. Προσπερνάω το πόσο πολιτικά ουδέτερο είναι να σβήνεις συνθήματα και πάω στο καθαρά πρακτικό: δεν ήξερες, οργανωτή μου, ότι δύο μέρες μετά θα γίνει εκεί πεδίο μάχης; Ή δεν σε ένοιαζε και απλώς έδειχνες «ποιος είναι το αφεντικό των τοίχων» έστω για μία μόνο μέρα; Αυτιστική άγνοια ή ηχηρή δήλωση;
Γιατί το βασικότερο είναι πως οι atenistas δεν είναι απολιτικοί, όπως τους βολεύει να πλασάρονται. Οι εμπνευστές τους έχουν συγκεκριμένη και συχνάκις καταγεγραμμένη στα media που αρθρογραφούν κοσμοθεωρία, η οποία (όλως τυχαίως) έρχεται και «κουμπώνει» με πλάνα και σχέδια εργολάβων, επενδυτών και, άμα λάχει, πριμοδότηση των δημάρχων που θα τα βοηθήσουν.
Ψάξ’ τα λίγο, εθελοντή μου, για να μην αναρωτιέσαι πώς γίνεται τη μια μέρα να «μαζεύετε κουβέρτες για τους δυστυχείς του δρόμου» και την άλλη οι «κινηματάρχες» να αρθρογραφούν εξ ονόματός σας στη Lifo υπέρ του δόγματος της «μηδενικής ανοχής».Ψάξ’ τα λίγο για να μη βρεθείς πάλι, όπως το 2004, ο μόνος μαλάκας που αμείφτηκε με τη «χαρά της συμμετοχής» και της φατσούλας σου στο flickr και το tweetpic.
Και κάτι τελευταίο: δεν είναι αυτονόητα θετικό να «αναλαμβάνεις δράση αντί να μένεις στα λόγια» – το ίδιο κάνει και η Χρυσή Αυγή.
Και μην πυροβολείς τόσο αστόχαστα αυτούς που «φιλοσοφούν από την πολυθρόνα τους» – μόλις πυροβόλησες τον Stephen Hawking.
* Ο Σπύρος Δερβενιώτης είναι σκιτσογράφος, derveniotis. wordpress.com