του Γιάννη Μπαμπούλια
Αυτοί που με μοναδικό εφόδιο ένα λάπτοπ, τακτοποιούν το χάος της πληροφορίας.
Μπορείς να διαβάσεις όλες τις αναλύσεις για το πόσο σημαντικό είναι το facebook και το twitter που δημοσιεύονται παντού από ανθρώπους οι οποίοι απέτυχαν να προβλέψουν τα όσα έγιναν την περασμένη δεκαετία στον τομέα των media ή να στήσεις αυτί στο έδαφος για να πιάσεις τα γοερά κλάματα καρεκλοκένταυρων δημοσιογράφων που κλαίνε για το «χαμένο» έδαφος του Τύπου. Μπορείς επίσης να βάλεις ταμπέλες στην κουλτούρα, στα απομεινάρια της γενιάς του ΚΛΙΚ και άλλων παρόμοιων εκδόσεων, και να πεις ότι σήμερα έχουμε τη «χίπστερ» κουλτούρα, του υπερκαταναλωτή trend. Αλλά ίσως να πρέπει και να τα αφήσεις όλα αυτά στην άκρη.
Η «έλλειψη» ενιαίας κουλτούρας που διαφαίνεται είναι τόσο τεχνητή όσο και η έλλειψη χιούμορ σε ταινία των Monty Pythons. Είναι εκεί, απλά εσύ δεν το πιάνεις.
Όσο το κοινό συνεχίζει να ψάχνει την κουλτούρα, το ρεύμα, τη ζωντανή και ατόφια δημιουργία η οποία προβάλλεται μέσα από έντυπα και site που ακολουθούν την κλασική δομή των media, και που τα τρέχουν εκδότες και αρχισυντάκτες τόσο αποσυνδεδεμένοι από την πραγματικότητα του δρόμου όσο και οι παππούδες μου στο χωριό, σαφώς και θα βρίσκει μόνο αποσπασματικές ματιές στον κόσμο της νεανικής κουλτούρας και του lifestyle. Αυτό μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα.
Μα αν αυτοί δεν διαμορφώνουν και προβάλλουν, τότε ποιοι;
Οι super-curators, είναι η απάντηση.
Άνθρωποι που από ένα γραφείο και με μόνο εφόδιο ένα λάπτοπ, κάνουν τη διαλογή από όλα τα stream πληροφοριών που μας βομβαρδίζουν καθημερινά και επιλέγουν με ξεκάθαρα προσωπικά κριτήρια το τι θα μοιραστούν. Και εκεί, το Facebook, το twitter, το Google Reader, αποκτούν την κανονική τους υπόσταση. Αυτά είναι εργαλεία και αυτοί είναι οι χρήστες.
Όλοι εμείς είμαστε οι παραγωγοί και ταυτόχρονα οι αποδέκτες περιεχομένου ΜΟΝΟ από αυτούς τους οποίους παρακολουθούμε. Και παρακολουθούμε αυτούς τους super-curators που έχουν κάνει δουλειά τους το να σερβίρουν φρέσκο περιεχόμενο στους αναγνώστες τους. Τέτοια blogs και feeds υπάρχουν πολλά, κάποια με εκατοντάδες χιλιάδες επισκέψεις το μήνα. Τα περισσότερα τα τρέχουν άνθρωποι ως full-time απασχόληση.
Η έλλειψη μαζικής κουλτούρας, δεν είναι τίποτε άλλο από την έλλειψη της δυνατότητας επιβολής μιας ενιαίας ταυτότητας, μιας «στολής», εκ μέρους των ΜΜΕ στο κοινό της γενιάς μου. Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε όταν μπορώ απλά να τους κλείσω απ’ έξω;
Έχουμε τους δικούς μας αρχισυντάκτες, απομακρυσμένους από την ανάγκη της εξασφάλισης διαφημίσεων. Η Maria Popova από το Βrooklyn μπορεί πολύ καλύτερα να μου επικοινωνήσει ενδιαφέροντα άρθρα για το design, την ψυχολογία και τον Kurt Vonnegut ταυτόχρονα. Ο Warren Ellis μπορεί να μου δώσει όσο περίεργο υλικό θέλω για δεκάδες θέματα.
Το lifestyle μας ορίζεται πλέον από το ποιους επιλέγουμε να ακολουθούμε. Επιλέγοντας ποιους θα ακολουθήσεις στο twitter, επιλέγεις ποιος θα κάνει τη συγκομιδή των νέων που θα δεις στην οθόνη σου. Εσύ είσαι ο αρχισυντάκτης του εαυτού σου, οι super-curators είναι όμως οι συντάκτες που σε ταΐζουν ιδέες. Με τον ίδιο τρόπο που τα νέα γίνονται mix n’ match, το lifestyle περνάει την ίδια απώλεια ελέγχου από τα παραδοσιακά media. Η μορφή του αλλάζει στη μεταψηφιακή εποχή, ενόσω όλοι ακόμα ψάχνουν να προσαρμοστούν στην «ψηφιακή» εποχή της περασμένης δεκαετίας.
Θες μια ταμπέλα για τη γενιά μου; Laptop-nomads. Η μόνη μας σχέση, τα feeds των αγαπημένων μας «opinion-leaders». Θες να πάρεις μια γεύση του πώς διαμορφώνεται το lifestyle μας; Check out Brainpickings.org.
Εδώ δεν υπάρχουν πατερίτσες, η θεματολογία ειναι άναρχη, εσύ είσαι υπεύθυνος για όσα επιλέγεις να διαβάσεις και κανείς δεν θα σε βοηθήσει «σπρώχνοντάς» σε ευγενικά προς μια κατεύθυνση a.k.a. μαζικό κίνημα.
Καλή τύχη, από δω και πέρα είσαι μόνος σου.